Kinderboekenweek

Kinderboekenweek. Ik weet het nog maar al te goed. Als je in de bovenbouw (groep 6, 7 en 8) zat kwam er een kinderboekenschrijver langs in de klas. En natuurlijk ging het in mijn geval zo dat toen ik in de middenbouw zat de o, zo bekende Paul van Loon langs kwam en dat ik me, toen ik eindelijk in de bovenbouw zat, vol smacht afvroeg welke kinderboekenschrijver er dit keer zou komen. Carry Slee? Jaques Vriens? Anke de Vries? Paul Biegel? Tonke Dragt? Thea Beckman? Alles behalve die verschrikkelijke Ton van Reen waar ik nog nooit van had gehoord die mij en een ander hoogblond meisje uitmaakte voor heks.

Het ergste wat je als kind kan overkomen is een leraar die zijn lievelingetjes heeft. Maar wat nog veel erger bleek was dat een onbekend persoon die zichzelf kinderboekenschrijver noemt even de baas komt spelen in joúw vertrouwelijke omgeving. En vervolgens op basis van haarkleur zijn lievelingetjes maakt. Ja, de roodharige waren zijn vriendjes en de blond harige zijn vijanden. Dat waren volgens hem de heksen. Hij had op basis daarvan boeken vol geschreven, bleek. Hij schreef over blond harige heksen in middeleeuwse tijd. Wat kon ik deze man verafschuwen, zeg!

Samen met het andere meisje die hij voor heks had uitgemaakt had ik gezworen ooit een boek te schrijven over een boze tovenaar Ton die voor zichzelf de illusie had gewekt dat alle blond harige meisjes heksen waren en dat die uitgeroeid moesten worden. Nu ik er verder over nadenk heb ik ook een geweldig einde bedacht; een donkerharige jongen wordt zijn ondergang, of nog beter: een roodharige jongen.

Wat ik vooral even wilde zeggen: Ik ben je niet vergeten Ton van Reen!