Weerzien

Het vliegveld is rustig.
Met het ijsje in mijn hand,
kijk ik door het dikke glas.

Koffers komen, koffers gaan.
Mensen komen, mensen gaan.

Mensen wachten, mensen kijken.
Hopen op het weerzien,
van vrienden en familie.

Alweer een jaar geleden.
Dat ik je voor het laatst zag.
Mijn kleine grote zus.

Daar in de verte loop je de trap af.
Niet alleen, dit keer.
Je vriend vergezelt je.

Je pakt je koffer en loopt verder.
Naar ons, je familie.
Die er altijd zal staan.
Wachtend op jou weerzien.