Toegeven
Als je toegeeft aan dat waar je je al zo lang tegen verzet, kan het best wel meevallen. Van het kleinste dingetje tot de meest uitgebreide problemen. Zo kwam ik op het idee toen ik vandaag liep naar school. Mijn schoen schoof mijn sok voortdurend naar beneden. Het verzetten daartegen was vermoeiend; elke minuut moest ik mijn sok weer omhoog trekken. Nadat ik dit toch wel veel te lang had volgehouden gaf ik het op en gaf ik toe aan de natuurkunde. Ik liet mijn sok halverwege mijn voet zijn waar die was. En het liep niet eens zo erg. Best fijn eigenlijk.
Ik denk dat dit in meer gevallen voor zal komen. Het is veel vermoeiender om tegen de stroom in te zwemmen dan erin mee te gaan. Aan de andere kant is het ook helemaal niet erg om als een rots in de rivier te blijven staan, wachtend tot de rivier rustig wordt. Of nog beter: een dam te bouwen. Het zal zeker moeite kosten. Maar als je dam gebouwd is, is het voor het water geen doen meer om er tegen in te gaan. Dan zijn de rollen helemaal omgedraaid. De dam heeft dan de touwtjes in handen.
Oké, oké. Dit gaat echt helemaal nergens meer over. Eerlijk toegegeven: ik had eerst in gedachten hoe sommige mensen zich verzetten tegen onze school. Dat ze veel minder moeite hoeven te doen door toe te geven aan een ander inzicht. Maar toen bedacht ik dat wij ons ook enorm aan het verzetten zijn tegen de stroom zoals die nu gaat. Maar zijn wij dan een rots of een dam? Zullen wij die overkant halen? Of zijn de mensen die zich verzetten tegen de school bezig met die dam. Of zijn ze juist het water in de rivier dat extra hard probeert te stromen? Want eigenlijk zijn wij de rivier niet; wij zijn niet de stroom zoals die nu gaat.
Oké, hier moet ik duidelijk nog verder over filosoferen. Als jullie nou vast jullie visie hier op geven… Dat helpt mij wel.
Ik denk dat dit in meer gevallen voor zal komen. Het is veel vermoeiender om tegen de stroom in te zwemmen dan erin mee te gaan. Aan de andere kant is het ook helemaal niet erg om als een rots in de rivier te blijven staan, wachtend tot de rivier rustig wordt. Of nog beter: een dam te bouwen. Het zal zeker moeite kosten. Maar als je dam gebouwd is, is het voor het water geen doen meer om er tegen in te gaan. Dan zijn de rollen helemaal omgedraaid. De dam heeft dan de touwtjes in handen.
Oké, oké. Dit gaat echt helemaal nergens meer over. Eerlijk toegegeven: ik had eerst in gedachten hoe sommige mensen zich verzetten tegen onze school. Dat ze veel minder moeite hoeven te doen door toe te geven aan een ander inzicht. Maar toen bedacht ik dat wij ons ook enorm aan het verzetten zijn tegen de stroom zoals die nu gaat. Maar zijn wij dan een rots of een dam? Zullen wij die overkant halen? Of zijn de mensen die zich verzetten tegen de school bezig met die dam. Of zijn ze juist het water in de rivier dat extra hard probeert te stromen? Want eigenlijk zijn wij de rivier niet; wij zijn niet de stroom zoals die nu gaat.
Oké, hier moet ik duidelijk nog verder over filosoferen. Als jullie nou vast jullie visie hier op geven… Dat helpt mij wel.
posted by Star*tune | 12:59
5 Comments:
Volgens mij, he, willen we geen dam bouwen. Dat zou namenlijk betekenen dat we alle andere stromen tegenhouden en dat willen we niet. Wij willen gewoon iets doen, wat anders is en we willen voornamelijk onze eigen weg gaan en niet mee te moeten met de grote stroom. In riviertaal is omgezet, zou dat betekenen dat we een stroompje zijn dat een zich een andere weg probeert te banen dan de grote rivier, we stromen een andere kant op. Als het ons lukt, worden we een zijrivier. Zo niet, drogen we uit.
Over de sok: Dat heb ik al lang opgegeven. Ik geloof dat ik steeds ralxeter word.
Nou ben ik wel voor het proberen oplossingen te zoeken. Dus ik heb me neergelegd bij het feit dat m'n sok afzakt, maar morgen trek ik iets hogere sokken aan, zodat ze niet meer afzakken.
Zo is het wel opgelost, maar zolang de oplossing meer moeite koste dan het eigenlijke euvel vervelend was, dus het de hele tijd ophijzen van je sokken, leg je je er gewoon bij neer. Zo verspil je geen onnodige energie.
Leuke manier om er tegenaan te kijken... Neem ik mee.
Ik sluit me aan bij corlijn. Uch!
In de beeldspraak van rivier stel ik me voor dat als het landschap steil en ruig is, er maar één snelle stroom is waarin alles mee moet. De omgeving legt op dat er geen afwijkingen mogelijk zijn.
In een brede rivierdelta zijn er echter vele wegen mogelijk naar de zee, en kan deze school één van de wegen zijn. Het hangt dan dus van het landschap (de rest van de maatschappij?) af of deze stroom de ruimte krijg of niet.
Aan de andere kant verandert deze stroom ook weer het landschap, en dat kan ervoor zorgen dat ook de stroom zich zal gaan verleggen.
Zoiets?
Eva
Mooi gesproken!
Een reactie posten
<< Home