Het krantje

Tien minuten te vroeg is het. Of is het vijf minuten te laat? Mijn kont is bijna net zo koud als het bankje waar ik op zit. Mijn gedachten dwalen af. Zo ver zelfs dat als ik weer wakker word het alweer twaalf minuten verder is. Ik sta op en wrijf over mijn kont om die een beetje op te warmen. Ik kijk naar de plek waar mijn bus vandaan zou moeten komen. Of eigenlijk: had moeten komen, twee minuten geleden. Het duurt gelukkig niet lang voor de bus dan ook de hoek om komt rijden en langzaam voor mijn neus tot stilstand komt. De buschauffeur heeft meer oog voor een lief, lachend gezichtje dan voor mijn kaartje. Dat komt toch goed uit; mijn kaartje is niet geldig. Ik loop door de bus terwijl ik mijn blik laat glijden over vele gezichten. Lang, dun, donker, rond… De meest niet al te vrolijk, helaas, voor hen. Achterin neem ik plaats, schuin tegenover een tienerjongen. Op het bankstel aan de andere kant van het pad zitten ook twee tienerjongens naast elkaar te praten. Het conversatievolume neemt af en twee paar ogen branden op mijn gezicht. Als ik ze beantwoord met een vuile blik, dwalen de ogen een andere kant op en stijgt het conversatievolume weer omhoog. Zelfvoldaan kijk ik recht voor me uit. Dan naar de lege stoel naast mij, nou ja, leeg… er ligt een Metro. Ik pak het krantje en blader er doorheen. Geen idee waar het vandaan komt, wat het krantje al heeft meegemaakt. Zou de jongen schuin tegenover mij dit krantje nog in handen hebben gehad? Hoelang lag het er al? Het kwam in elk geval van een station. Welk station? Amersfoort centraal? Amersfoort schothorst? Amsterdam? Rotterdam? Den Haag misschien? Wat mij het meest logisch lijkt, is dat iemand op Amerfoort centraal het krantje mee de bus in nam en in Hoogland of Nieuwland uitstapte zonder krantje. En het krantje verder in de reis bleef liggen, de bus een rondje in Nieuwland maakte en ik daar instapte en het krantje in handen kreeg. Datzelfde krantje waar ik nu een sudoku puzzle in maak. In een van de vakjes staat een vraagteken. Het getal dat daar moet komen te staan is het anwoord op de puzzle, waarmee een x-box mee kan winnen. In het vakje zet ik een 8. Dan zet ik om de sudoku puzzle ook een aantak 8jes. Zo kan niemand er meer omheen dat het antwoord 8 is.

Ik ben nog niet klaar als de bus arriveert op Amersfoort centraal. Mijn aansluiting heb ik gemist. Ik neem plaats op een van de bankjes op het station. Zodra ik de sudoku af heb, leg ik het krantje naast me op het bankje. Genietend kijk ik naar de mensen op het station. Mensen met haast die zo hard rennen dat de grond trilt, mensen die rustig staan te kletsen tot hun trein arriveert en mensen die met een kopje koffie in hun hand doelloos voor zich uit staren. Als de klok aangeeft dat mijn bus officieel over tien minuten hoort te vertrekken rent er een jongen langs naar zijn vader en broertje. Met zijn drietjes lopen ze even later weer langs, de andere kant op. De vader pakt, als hij langs mijn bankje komt, het krantje. Ik hoor hem nog tegen zijn zoontjes zeggen, of eigenlijk meer tegen zichzelf: ‘Op naar Amsterdam.’ Daar gaat het krantje, op naar zijn volgende avontuur.